Wat hebben ADA, een geautomatiseerd schakelsysteem voor telefonie en STP met elkaar gemeen?

Ada Lovelace begon al vroeg aan wiskundeles. Ze bleek een groot talent te hebben voor cijfers en wetenschap. Haar leraar Mary Somerville stelde haar op haar zeventiende voor aan Charles Babbage, een wiskundige en uitvinder. Zij moedigde haar bovendien aan hogere wiskunde te studeren aan de Universiteit van Londen.

Babbage staat bekend als de geestelijk vader van de computer. Ada was gefascineerd door zijn ideeën en in staat om de werking van de machine – die enkel in het brein van Babbage bestond – te begrijpen én er vragen over te stellen. De werking van het toestel werd in het Frans beschreven door een Turijnse militaire ingenieur. Ada werd gevraagd deze te vertalen naar het Engels. De handleiding bevatte volgens haar niet voldoende toelichting en dus voegde ze zelf verschillende notities toe. In deze notities beschreef Ada hoe codes kunnen worden gecreëerd voor een toestel, zodat het tegelijkertijd letters, symbolen en cijfers zou kunnen verwerken. Ook beschreef ze een theorie, waarbij de motor iedere keer opnieuw een serie instructies zou herhalen. Vandaag de dag staat dit ook wel bekend als een ‘loopsysteem’.

Ada was haar tijd ver vooruit en zag in dat computers in staat zouden zijn meer dan alleen (zware) berekeningen te doen. Ze schreef op deze manier mee aan het computerprogramma voor de eerste digitale computer van Charles Babbage.

De notities van Ada werden pas in 1950 ontdekt. Ze werden kort daarna gepubliceerd en Ada heeft sindsdien – post mortem – verschillende eervolle vermeldingen gekregen. Zo is de ontwikkelde computertaal “ADA” door Amerikaanse defensie vernoemd naar haar.

Er is een verschil van mening over wat nu het echte verhaal van Ada is. Wired doet een goede poging in dit artikel!

Erna Schneider Hoover was als kind al geïnteresseerd in de wetenschap. De biografie van Marie Curie inspireerde haar de wetenschappelijke wereld te betreden, terwijl die nog voornamelijk bestond uit mannen. Erna promoveerde in filosofie en fundamentele wiskunde op Yale University.

Van 1951 tot 1954 was Erna docent filosofie en logica. Ze zette haar carrière zelfs voort nadat ze was getrouwd, iets dat erg ongebruikelijk was voor die tijd. Ze werd hierin gesteund door haar partner. In 1954 trad ze in dienst bij Bell Labs. Het interne trainingsprogramma dat zij voerden is vergelijkbaar met een master in computerwetenschappen.

Omdat het systeem van Bell Labs bevroor wanneer het callcenter in korte tijd overspoeld raakte door duizenden telefoontjes, ontwikkelde Erna een zogeheten ‘opgeslagen programmabesturing’. Ze bedacht dit terwijl ze in het ziekenhuis herstelde van de geboorte van haar tweede dochter. Erna ontving bovendien voor haar uitvinding het eerste ooit uitgegeven softwarepatent. Ze werd vervolgens de eerste vrouwelijke leidinggevende van een technische afdeling bij het bedrijf.

Vandaar de dag wordt haar uitvinding nog steeds gebruikt in de telecommunicatieapparatuur.

Dat Radia Perlman computerprogrammeur en netwerkingenieur zou worden was geen verrassing. Radia was gek op puzzels en vond wiskunde en natuurkunde al van jongs af aan fascinerend. Haar vader was ingenieur en haar moeder computerprogrammeur.

Ondanks dat haar moeder computerprogrammeur was, kwam Radia pas voor het eerst in aanraking met het vak toen een leraar op de hogere school haar liet deelnemen aan een les programmeren op de lokale universiteit. Radia wilde graag de hoogste cijfers halen. In haar klas zaten leerlingen die al op jonge leeftijd apparaten hadden gebouwd en woorden gebruikte zoals ‘input’. Dat maakte haar erg onzeker. Uiteindelijk heeft ze dan ook pas echt leren programmeren toen ze als tweedejaars een les natuurkunde op de Massachusetts Institute of Technology volgde. Ze werd gevraagd als programmeur voor een project. Hoewel ze niet kon programmeren, was ze de slimste van de klas en vonden ze in haar de geschikte kandidaat.

Uiteindelijk was Radia’s eerst betaalde baan parttime programmeur in het Artificiële Intelligentie laboratorium op de Massachusetts Institute of Technology. Hier schreef ze systeemsoftware. Radia kwam te werken bij de Digital Equipment Corporation, omdat ze een begeleider zocht voor haar scriptie en die hier vond. Tijdens haar werk ontwikkelde ze het spanning-tree protocol (STP). Dit is van fundamenteel belang voor de werking van netwerkbruggen. Een aantal jaar later ging ze terug naar school en promoveerde ze in computertechnologie.

Radia wordt ‘de moeder van het internet’ genoemd, maar houdt zelf helemaal niet van die titel. Het internet is niet uitgevonden door één persoon, vindt ze.